راهکارهای بسیار خوبی در این جلسه ارائه شد و توصیه می‌کنم دیگران هم استفاده کنند از این راهکارها؛ ولی زمانی که خانم محمدی امیر آبادی استاد حوزه علمیه و کارشناس مسائل خانواده که خودشان یک فعال اجتماعی هستند، در مقام اجرا قرار دارند و مسئولیت‌های بسیاری را پذیرفته‌اند، در کلامشان، حتی کلامی محدود و کوتاه، به این اشاره می‌فرمایند که جایگاه زن، فرزندپروری است؛ نه وظیفه اجرایی و قانون‌گذاری. و زن را صرفا به جایگاه فرزندپروری که در جای خودش والا و ارزشمند است، محدود می‌کنند، تبعات منفی‌اش را هم در جامعه باید بپذیرند. در این صورت کار ایشان در تناقض با سخنشان است و نباید ایشان را به‌عنوان یک کارشناس و استاد می‌دیدیم. مادرانی که باسواد هستند و با مسائل مختلف اجتماعی رویارویی دارند، فرزندان بهتری پرورش خواهند داد، یا مادرانی ناآگاه و نابلد؟!! اگر این را بپذیریم که زنان هیچ وظیفه اجرایی‌ای در جامعه ندارند، باید جامعه‌ای را خالی از پزشکان و پرستاران زن، خالی از معلمان زن، خالی از نظریه‌پردازان زن، خالی از نمایندگان زن و خالی از پیشرفت‌های نیمی از جامعه متصور شویم. وقتی از زن حرف می‌زنیم باید او را با همه نقش‌هایش بپذیریم، نه صرفا نقش والای مادری؛ همانگونه که وقتی از مرد حرف می‌زنیم او را فقط با عطوفت پدرانه نمی‌شناسیم و نقش‌های دیگرش را نیز پذیرفته‌ایم. همین نقطه نگاه باعث می‌شود در جامعه، برخی دیگر نقش‌های زنان و دختران را پذیرا نباشند، زنی را شنیده‌ام که به‌خاطر لجاجت‌های همسرش نسبت به شغل شریف معلمی دچار اختلاف شدند و طلاق گرفتند. دختری را می‌شناسم که در عین نخبگی در مدرسه تیزهوشان درس می‌خواند؛ ولی به او گفته‌اند چرا انقدر خودت را اذیت می‌کنی، آخرش که می‌خواهی بچه‌داری کنی! دخترانی را می‌شناسم که روستانشین بودند و تحت تأثیر همین نگاه از تحصیلشان ممانعت شد، دیگری که شهرنشین بود و ضمانت ازدواجش عدم تحصیلش! او فقط و فقط باید یک مادر می‌بود، هر چند با سرکوب امیال و خواسته‌های والای درونی‌اش. باز هم نمونه‌های عینی‌ای را مثال بزنم که از این نقطه نگاه نشأت می‌گیرند؟! نقطه نگاهی که نتیجه‌اش می‌شود نادیده گرفتن علایق و استعداد بانوان؟! وقتی اصالتی برای دیگر نقش‌های بانوان در نظر نمی‌گیرید، یک زن وقتی مادر هم بشود، از مادری‌اش رضایت کافی را نخواهد داشت.

نقش تربیتی مادر خیلی پر رنگ است؛ با این حال نمی‌توان نقش تربیتی پدر را نادیده گرفت، به ویژه درباره دختران که همه‌مان شنیده‌ایم دختران بابایی‌اند و اگر پدران جامعه به اندازه کافی همراه نباشند و برای خانواده‌شان وقت نگذارند، فرزندان دچار خلأهای عاطفی خواهند شد. شایسته بود استاد گرامی در کنار نکات تربیتی راهبردی و کاربردی‌ و اشاره به نقش تربیتی مادران، نقش تربیتی پدر را هم مورد عنایت قرار می‌دادند.